Homotoksykologia rozróżnia..

Homotoksykologia (nauka, która traktuje wszystkie choroby, jako ściśle ukierunkowane procesy obronne przeciwko szkodliwym substancjom "homotoksynom") rozróżnia cztery rodzaje cellulitu:

1. Cellulit występujący u kobiet o mocnej budowie, u których kilogramy są „rozlokowane” w sposób jednolity. Przeważa tu element obrzękowy, występuje silne zatrzymywanie płynów w tkankach. Ten rodzaj cellulitu jest wynikiem spowolnionego metabolizmu, ma charakter rozproszony, obrzękowy, zwiotczeniowy, umiejscawia się najczęściej od strony wewnętrznej i po zewnętrznej stronie ud.

2. Cellulit występujący u kobiet wysokich, smukłych, naturalnie eleganckich i bez nadwagi. Cellulit i nadmierne otłuszczenie ciała lokują się u nich w dolnej części brzucha i górnych partiach bioder. Można u nich zauważyć tendencję do demineralizacji, przez co skóra bywa często sucha i cechuje się zaburzonym odżywianiem tkanek. W tkance łącznej utrzymuje się równowaga między włóknami kolagenu i elastyny. W tym typie cellulitu przeważa element włóknisto-grudkowy.

3. Cellulit występujący u kobiet o regularnej i atletycznej budowie ciała, dobrze umięśnionych. Nie są otyłe, tylko mocno zbudowane, masywne. U tych kobiet cellulit lokuje się po zewnętrznej stronie bioder („kabury pistoletów”). Zazwyczaj jest to twardy typ cellulitu, z niewielkim składnikiem łącznotkankowym i bez nadmiernego zatrzymywania płynów.

4. Cellulit spotykany u kobiet, u których występują również wady innego typu (zez, wady uzębienia, boczno-tylne skrzywienie kręgosłupa, itp.). Trudno określić typowe miejsca formowania się cellulitu. Skóra jest przesuszona, często tworzą się rozstępy. Główną przyczyną powstawania cellulitu u tych kobiet jest ewidentna niewydolność krążenia (w rodzinie zazwyczaj występuje skłonność do tworzenia się żylaków) oraz struktura tkanki łącznej, która ma tendencje do rozciągania się.

Biomezoterapia

Biomezoterapia jest przełomową metodą, która walczy z cellulitem. Polega na bezpośrednim wstrzykiwaniu w miejsca zmienione chorobowo odpowiednich substancji leczniczych, preparatów homeopatycznych o odpowiednim stężeniu i składzie (niewielką ilość preparatu wstrzykuje się w dane miejsce).

W tradycyjnej mezoterpaii stosuje się specjalne "koktajle" zawierające witaminy, aminokwasy, oligo-elementy, kwas hialuronowy, kwas polimlekowy, krzem, enzymy, wyciągi tkankowe. Ich zadaniem jest uzupełnienie składników, które wraz z procesem starzenia się skóry są wytwarzane w coraz mniejszym stopniu.

Natomiast w biomezoterapii wykorzystuje się antyhomotoksyczne leki zawierające składniki pochodzenia naturalnego, stymulujące tkanki. Biomezoterapia umożliwia ujędrnienie tkanek, uzyskanie młodszego wyglądu i lepszego napięcia skóry. Aktywizują funkcje komórkowe i enzymatyczne oraz pobudzają syntezę proteoglikanów, włókien kolagenu i elastyny.

Leki homeopatyczne stosowane w biomezoterapii są dobierane zależnie od typu cellulitu, a ich działanie ma szerokie spektrum: regulujące gospodarkę hormonalną, aktywujące układ krążenia, stymulujące drenaż limfatyczny oraz dotleniające tkanki.

Przed zabiegiem skóra pacjenta jest znieczulana za pomocą specjalnego kremu, zawierającego lignokainę. Następnie cienką igiełką z użyciem odpowiedniego aparatu lekarz wstrzykuje preparat. Istnieją także specjalne igły do biomezoterapii o długości 4mm.

Biomezoterapia wymaga serii wizyt w gabinecie (na początek 4 - 6 zabiegów, co około dwa, trzy tygodnie), ale po kilku miesiącach efekty są zaskakujące. Zaleca się też wprowadzenie dodatkowej kuracji opartej na drenażu, pozwalającej usunąć z organizmu nadmiar toksyn uwolnionych dzięki biomezoterapii. Dlatego stosuje się doustne leki, które pozwalają poprawić funkcje wydzielnicze narządu lub układu dotkniętego schorzeniem.